Verrukt kijkt ze me aan

Verrukt kijkt ze me aan, terwijl we door de natuur struinen. Ik zal haar Rosa noemen. Ze wijst me op minuscule roze bloemetjes, nog kleiner dan de talrijke madeliefjes in het gras. Ze richt mijn aandacht op het geelgroen-en-bruine stippenpatroon op een afgevallen blad. Ze gebaart naar de verscheidenheid van texturen en vormen in het bos. Naar het zonlicht dat gefilterd door de bomen schijnt waardoor het lijkt alsof het de bladeren zelf zijn die lichtgeven. We kijken naar een vogel die overvliegt en volgen hem met onze blik totdat we hem niet meer kunnen zien...

"Kijk...knal!"

"Geel!"

"Oranje...nou!!"

"Zo'n klein frieteltje..."

"Zo'n beestje!"

Opgetogen staat ze telkens weer stil. Om te kijken, te voelen, te ruiken, te luisteren, te verwonderen, te verzamelen. Ze plukt en ze raapt. Soms ondeugend kijkend, vooral als ze plukt wanneer het van mij eigenlijk niet mag. Uit iemands voortuin bijvoorbeeld. Soms luistert ze als ik zeg dat ze alleen mag kijken. Maar soms ook is de verleiding te groot.

Ze gebaart stralend om zich heen, en gebruikt woorden die veelal te eigen zijn voor mij om te onthouden, maar waarmee ze overduidelijk laat merken dat wat haar betreft de schoonheid van de natuur te groots is om door mensen te zijn bedacht. Het is alsof haar leven, haar wijze van zijn, een voortdurend eerbetoon is aan het wonder van de schepping.

Haar zijn is ook een uitnodiging aan mij. Om met haar te vertragen terwijl we wandelen. Om samen te Zijn. Om haar verwondering te delen, keer op keer. Ze leert me dat een wandeling van normaal gesproken een uur ook best twee uur mag duren. Omdat het gaat om het genieten. Ik leer ook om niet alles wat ze aanwijst te willen benoemen, het in een hokje te willen plaatsen, zoals wij mensen zo graag doen. Omdat ik heb gemerkt dat die benamingen voor haar geen betekenis meer hebben. Ik heb me daarom aangewend om hooguit haar zo eigen woorden te herhalen om daarmee te bevestigen dat ik zie wat zij ziet. En om vooral non-verbaal - met een gebaar, een aanraking of een moment van oogcontact - haar verwondering te delen.

Ik heb geen idee of ze beseft dat haar doen en laten een helende verbinding tot stand brengt. Tussen haar en mij, en ook tussen ons en de natuur. Ze zou wandelcoach moeten worden, zeggen haar man en ik weleens tegen elkaar. Ik leer zóveel van haar.

Rosa heeft dementie. Op het cognitieve vlak is ze al veel kwijtgeraakt. Maar op de gevoelslaag is ze sensitiever, rijker en wijzer dan velen van ons in dit leven waarschijnlijk ooit zullen zijn... 💛🌻🍀🌼🌸🌿🦉

#vertragen #verwondering #verbinden #natuur #wandelcoach #dementie 

#alzheimer #welzijnswerk #helen