Heilzaam bosbaden
- hannekekruithof
- 3 dagen geleden
- 2 minuten om te lezen
Als het weer het maar éven toelaat, wandel ik meerdere keren per week met Tom en zijn hond Daisy op Familielandgoed Prattenburg. Ik schreef al eerder over hen. Tom is 62 jaar en heeft al zeven jaar de ziekte van Alzheimer, een vorm van dementie. Omdat het in toenemende mate lastig voor hem is om alleen thuis te zijn, en dagbesteding in groepsverband hem (te) veel prikkels geeft, begeleid ik hem nu drie dagen per week individueel. We drinken koffie, doen soms kleine klusjes in huis, we lunchen samen, maar onze boswandelingen zijn onze favoriete activiteit.
Tom heeft er altijd zin in. Hij is een meester in wat ‘bosbaden’ wordt genoemd:
‘Het zich bewust onderdompelen in de sfeer van het bos met behulp van alle zintuigen, met als doel ontspannen, vertragen en zich (weer) te verbinden met de natuurlijke wereld.’
Het lijkt wel of mensen met dementie hier een natuurlijk gevoel voor hebben, want Rosa – de lieve vrouw die ik vóór Tom intensief begeleidde – liet op haar eigen manier dezelfde wijsheid zien. Ze vertragen omdat ze niet meer anders kunnen, en richten zich op details omdat hun hersenen de veelheid van prikkels niet meer kunnen overzien.
Ik vertraag graag met ze mee en leer van hen. Vertragen ontspant en opent verbindingen die maken dat we ons weer deel van een mooi en groter, natuurlijk geheel voelen.
Tom staat stil om te kijken hoe immens hoog de oude beuken zijn en hoe de zon door hun verkleurende bladeren schijnt. Hij bukt om het zachte sterrenmos te aaien. Hij wijst me op een prachtige vliegenzwam. Samen omarmen we een dikke eik, en we zijn verrukt omdat het nét lukt om elkaars handen te pakken. We luisteren naar het herhaaldelijk krassen van een raaf, en naar de druppels die van de bomen vallen in een verder stil bos. We slaken een diepe ontspannen zucht.
Intussen voelt Daisy zich met de minuut meer jachthond. Steeds enthousiaster volgt ze geursporen, en we zouden willen dat ze kon praten om ons te vertellen wat ze allemaal ruikt. Haar staart kwispelend in de lucht, neus op de grond, en zacht knorrend van genot. Komt de parkeerplaats na een paar uur weer in zicht, dan begint ze te treuzelen. Ze zou veel liever in het bos blijven. En heel eerlijk, wij ook. Steeds vaker droom ik van een huisje in het bos, om in te wonen en om het te delen met mensen zoals Tom.
Bosbaden – méér tijd doorbrengen in en met de natuur – is heilzaam. Het brengt ons (weer) dichter bij onszelf. Het laat spanning afvloeien, zorgt voor een groter gevoel van welbevinden, en herstelt onze verbinding met het grotere geheel.
Bosbaden op recept? Ik voorspel dat het een van de belangrijkste remedies van de toekomst gaat zijn!🌳🌲🌞🦉🐦⬛🐿️🍂🍁
Opmerkingen