Roadie

Mijn man is DJ van beroep, en sinds twee jaar vergezel ik hem, wanneer mijn eigen agenda dit toelaat, tijdens zijn optredens. Ik ben zijn roadie, zeg maar. Dit betekent fysiek zwaar werk, véél prikkels (want veel mensen en harde muziek), en vaak pas diep in de nacht naar bed. En natuurlijk ook veel feestelijke gezelligheid. 💃 🕺

Nu denk je misschien: "Leuk voor je!" Of: "Wat bijzonder als je van feest je werk kunt maken." Maar dat is niet waarom ik het vertel. Nee, ik deel dit omdat het voor mij niet vanzelfsprekend was om dit te kunnen doen. Omdat ik eigenlijk dacht dat mijn zenuwstelsel dit misschien wel nooit (meer) zou kunnen zonder er een vervelende terugslag van te ervaren. Maar mijn lichaam overtreft zichzelf! En daarom is dit ook en vooral een boodschap van hoop en inspiratie voor mensen zich die na een burn-out, ziekte of aandoening afvragen of ze wel ooit weer 'normaal' zullen kunnen functioneren. 🙏

Zes jaar geleden kreeg ik namelijk longembolieën. Helaas al voor de tweede keer, en dit keer waren het er véél. Aanvankelijk dacht ik nog na enkele weken wel weer te kunnen werken. Ik kon me er gewoon geen voorstelling van maken dat mijn herstel weleens jaren in beslag zou gaan nemen. Zo goed en zo kwaad als dat ging, probeerde ik mijn rol als moeder en mijn werkzaamheden als wijkverpleegkundige weer op te pakken. Totdat ik na drie jaar eindelijk zo ver was om toe te geven dat dat laatste niet meer ging: mijn innerlijke batterij was en bleef in het rood, mijn concentratievermogen was slecht, en na een werkdag kon ik eigenlijk alleen nog maar liggen. Maar dan waren de kinderen er natuurlijk nog, en het huishouden. Ik kan uit ervaring zeggen dat het onmogelijk is om te helen als je stelselmatig over je grenzen blijft gaan. De keus was simpel (hoewel niet eenvoudig te maken): doorgaan en opnieuw omvallen, óf mijn baan opzeggen. En omdat ik het belangrijker vond om een goede, leuke, lieve en zo gezond mogelijke moeder voor mijn kinderen te zijn, koos ik ervoor om de zorg vaarwel te zeggen.

Wat volgde waren jaren van relatieve rust. Ik startte mijn praktijk voor coaching en energetisch werk. Omdat die natuurlijk niet meteen vol was, bleef er tijd over om te 'zijn', en om mijn lichaam te geven waar het om vroeg. Na verloop van tijd merkte ik dat ik fitter werd. Dat ik steeds meer aankon. Dat nare klachten van overprikkeling en een leger-dan-lege batterij steeds minder vaak optraden. Dat het me lukte om naar één optreden per week mee te gaan. En nu zijn dat er twee of drie!

Ben ik dan weer helemaal de oude? Nee. Mijn periode van ziek-zijn heeft me zeker veranderd! En sommige prikkels zijn nog steeds lastig voor me. Maar ik heb mezelf opnieuw uitgevonden, met nieuwe vervullende werkzaamheden en andere, gezondere prioriteiten. Ik ben gelukkiger, rustiger, meer in balans.

En dat gun ik jou ook! 💛