Onbekend landschap

Ze bevindt zich in voor haar onbekend landschap. Dat is wat ik voor mijn geestesoog zie wanneer Anke voor de eerste keer op mijn behandeltafel ligt. Ze is iemand die altijd genoot van haar betekenisvolle werk en daarnaast haar rust en balans vond in wandelen, fietsen en zwemmen. Maar sinds ruim een halfjaar, door toedoen van een ernstige besmetting met het coronavirus die haar op de Intensive Care deed belanden, is dat alles weggevallen. Emoties overvallen haar op de gekste momenten, bevrijd door haar verzwakte lichaam dat bij het minste of geringste met overprikkeling reageert. Ze vindt dat maar vervelend en onnodig, want ze is iemand die de zaken het liefst nuchter bekijkt en praktisch de schouders zet onder dat wat aangepakt moet worden. Zo ook nu. Alles doet ze om haar fysieke herstel te bespoedigen met behulp van fysio- en ergotherapie, maar tot haar grote frustratie hebben haar inspanningen er tot nu toe nog niet toe geleid dat ze weer kan werken of sporten. Een trauma van de I.C. heeft ze naar eigen zeggen niet, de ernst van haar ziekte is wat langs haar heen gegaan en ook de beademing bezag ze vanuit haar nuchtere aard als een voor dat moment noodzakelijke behandelmethode. Het zijn vooral de gevolgen die ze vervelend vindt. Daarom komt ze nu bij mij, omdat ze beseft dat misschien ook haar innerlijk zorg nodig heeft.

Wanneer we de behandelsessie na een kop koffie starten, geeft ze aan dat ze rechts een ‘frozen shoulder’ heeft. De pijn die dat veroorzaakt is een groot energielek, vermoedt ze, en hindert haar ook in het vinden van een comfortabele houding op de tafel. Omdat haar schouder zo nadrukkelijk om aandacht vraagt, richt ik mijn behandeling voornamelijk op dat gebied. We werken grotendeels in stilte om haar niet te overprikkelen. Ze ervaart de behandeling als prettig en kan zich er goed aan overgeven. Dat is fijn, want zo is haar lichaam ook open om de energie te ontvangen.

Na afloop nodig ik haar uit om de komende tijd eens te onderzoeken wat zich onder die ‘bevriezing’ in haar schouder bevindt. Ik leg haar uit dat chronische lichamelijke klachten geneigd zijn iets anders te bedekken. Veelal zijn dat emoties die, bewust of onbewust, niet gevoeld willen of mogen worden. Angst bijvoorbeeld, of boosheid. En ja, dat kost veel energie. Door de communicatie op te zoeken met dat diep weggestopte deel in onszelf en naar dat wat het ons te vertellen heeft te luisteren -bijvoorbeeld door het doen van schrijfoefeningen- kan er beweging komen in dat wat verstard is geraakt, wat een frozen shoulder zo treffend maar pijnlijk verbeeldt. Een zeer behulpzaam boekje in dit kader is ‘Weg van de pijn’ van Saskia de Bruin. Maar ook energiewerk kan hierbij helpend zijn omdat dit beweging brengt in een fysieke blokkade opheft waardoor dat wat zich eronder verschuilt zich kenbaar kan maken.

Voor Anke is het lastig te aanvaarden dat er hier geen snelweg is naar genezing. Dit vraagt van haar om ‘te zitten met wat is’, zelfs wanneer het zwaar en moeilijk is, zelfs als ze er het liefst van zou willen weglopen, ja zelfs als ze niet precies weet hoe ze haar weg hier doorheen moet zien te vinden. Heling ontstaat in en door het voelen. Door net zolang te zitten met wat is totdat de boodschap die in de situatie verpakt zit in zijn volledige omvang is doorgedrongen. Een hele uitdaging. Maar met een vernieuwde en verbeterde versie van jezelf als beloning voor wie het geduld en de moed heeft om het aan te gaan.