Loslaten

Anderhalve week geleden liet ik mijn werk als wijkverpleegkundige los. De grote beslissingen in mijn leven maakte ik allemaal vanuit mijn intuïtie en in vol vertrouwen, en zo ook deze. Het was de juiste stap, en het was tijd. Toch is het een rare gewaarwording hoe stemmetjes in mezelf ontwaken die me vragen waar ik in vredesnaam aan ben begonnen, en wie ik denk te zijn zonder mijn witte jasje. Saboterende stemmetjes, misschien herken je ze wel. Eindeloos kun je met ze discussiëren over of je wel of niet goed genoeg bent om je kop boven het maaiveld uit te steken, en of "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" niet een veel verstandiger keus was.

Hoe snoer je ze de mond? Door los te laten, iedere keer opnieuw. Te vertrouwen op de leegte. Me erin te durven onderdompelen. En te voelen wat er vanuit die leegte gecreëerd wil worden. Eigenlijk klopt het helemaal dat het nu winter is. De natuur geeft ons mensen het voorbeeld dat er ook in ons leven periodes mogen zijn van ogenschijnlijke dood. Het hele leven bestaat uit cycli van leven - dood - leven. Van begin en van eind. En vervolgens weer een nieuw begin. Want er komt altijd een nieuw begin. Maar voordat het nieuwe leven zich laat zien, laat de natuur het oude los en trekt zich terug onder de grond om te rusten. Onder de grond bruist het van leven, van creativiteit. Onzichtbaar. En in die onzichtbaarheid ontstaat het nieuwe. De natuur twijfelt daar niet aan. Evenzo mogen wij mensen ons overgeven aan de winters van ons leven. Loslaten, rusten, en erop vertrouwen dat er weer een lente komt. Dat er ook in ons vanuit de leegte iets nieuws gecreëerd wil worden, groot of klein.

Voor mij is de drang om te schrijven een signaal dat het onder de oppervlakte borrelt en bruist. Ja, mensen door middel van mijn blogs inspireren om meer in harmonie met hun eigen innerlijke natuur te gaan leven, dat is een van de dingen die ik het liefste doe. Luisteren naar je innerlijke natuur bevordert welzijn en een gevoel van vitaliteit, zaken die we maar al te hard nodig hebben in een samenleving die overspoeld wordt door het gevoel opgebrand te zijn. Daarom wil ik je vragen: Hoe luister jij naar je innerlijke natuur? Mag jij uitrusten en loslaten van jezelf wanneer je lichaam of de situatie daarom vraagt? Durf je in de leegte te duiken die we allemaal van tijd tot tijd ervaren? Kun je je in vertrouwen overgeven aan onzekerheid, aan nog niet weten?

Misschien vind je het interessante vragen om je eens in onder te dompelen in deze rustperiode van de natuur. Probeer daarbij de antwoorden vooral te voelen diep in je binnenste. In het voelen ligt het herstel van het contact met je natuur. Voelen, vertrouwen, loslaten (met je hoofd), en nog meer voelen en loslaten. Ik wens je een fijne winter!