Langzame, zelfbewuste stappen

Trots staat hij hoog op het dak tijdens mijn ochtendwandeling ergens langs de Polderweg. Persoonlijk vond ik het nooit een van de mooiste dieren, de blauwe reiger. Ik voelde me vroeger -maar dat is gelukkig lang geleden- als het lelijke jonge eendje uit het sprookje. Misschien trekt deze wonderlijke vogel met zijn lange dunne ledematen daarom wel mijn aandacht. Hij is trots in al zijn eigenheid. En hij heeft duidelijk iets te vertellen.

Als krachtdier moedigt de reiger je aan om te vertragen. Om net als hij statig rechtop te staan en langzame, zelfbewuste stappen te zetten. Langzamer aan te doen. Om daarbij de focus te leggen op dat wat je echt wilt. En erop te vertrouwen dat je intuïtie je naar het voor jou juiste pad zal leiden.

Hij doet me denken aan de mensen die na een energiebehandeling weer naar huis gaan. Ze lopen steevast rechterop dan toen ze binnenkwamen. Ze voelen hun innerlijke kracht weer. Horen de zachte stem van hun intuïtie.

Het mooie van het werken met energie is dat de ontvanger zelf het genezende werk doet. Ik schep slechts de voorwaarden, creëer een veld van helende energie waarop de ander zich -en dat gaat helemaal vanzelf- kan afstemmen. Over hoe dat precies werkt, zal ik in een ander blog meer vertellen.

Ik zie mensen de draai maken van pijn en angst naar intuïtie en kracht. Van verkramping naar ontspanning. Van intense vermoeidheid naar hervonden energie en levenslust. Ze voelen, soms zelfs voor het eerst, dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat het oké is waar ze nu staan.

Trots als de reiger vanmorgen hoog op het dak kijken ze uit over hun levensweg, zich kalm beradend over hun volgende stap.

Een stap die niet per se de massa volgt maar steeds vaker weg daarvan, maar die stap na langzame stap de weg vormen van het hart.