Ik verveel me!

Hoewel ik mijn werk als wijkverpleegkundige inmiddels alweer bijna drie jaar geleden vaarwel zegde, heeft mijn echtgenoot door zijn herseninfarct de verpleegkundige in mij wel weer doen ontwaken. 👩‍⚕️

In de eerste weken vroeg ik hem daarom op gezette tijden welk cijfer (van 0 tot 10) hij zijn pijn en duizeligheid zou geven. Om van zijn pijn in de eerste dagen een indicatie te geven: hij gaf die een 13. Waarop de huisarts tamelijk droog antwoordde: 'Zo hoog gaan we niet.' 🙈 (Wat overigens uitsluitend iets zegt over hun goede band en fijne manier van met elkaar omgaan. De man is, gelukkig voor ons, zeer deskundig!)

Inmiddels zijn we ruim vijf weken verder en vraag ik hem met een cijfer naar de kwaliteit van zijn dag. Was het eerder dus 'hoe lager hoe beter', nu gaan we uiteraard voor een zo hoog mogelijk cijfer. 😁

Niet dat ik nou per se iets heb met cijfertjes, maar zo'n getalletje vormt wel een graadmeter aan de hand waarvan je het dan kunt hebben over het hoe en waarom. Dus toen de laatste dagen de barometer zo'n beetje bleef steken op een mager zesje vroeg ik hem wat nou maakte dat hij zijn dag niet hoger waardeerde, terwijl het hem toch behoorlijk goed lukte om binnen de lijntjes van zijn belastbaarheid te kleuren, en hij dus best stabiel was. Zijn antwoord?

'Misschien verveel ik me wel!'

En daar hadden we dus een belangrijke uitdaging te pakken, een uitdaging die een ieder zal herkennen die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt:

Het balanceren op dat randje van de belastbaarheid. Het zoeken naar 'wat kan ik, waar ligt de grens, en hoe voel ik die grens voordat ik er finaal overheen ben gegaan'.

Enerzijds dien je te zorgen voor voldoende rustmomenten, zeker in het stadium dat, voor gezonde mensen vanzelfsprekende, activiteiten als douchen en aankleden nog uitputtend zijn. Die uitputting, met de nare symptomen die daarbij horen, maakt je, heel begrijpelijk, ook voorzichtig in het uitbreiden van je activiteiten.

Maar anderzijds heb je ook voldoende leuke prikkels nodig om weer positieve energie op te doen, of dan toch tenminste met een goed gevoel op de dag terug te kunnen kijken.

Vandaag besloten we om die reden maar eens een rondje dierentuin te doen. Ouwehands Dierenpark ligt vrijwel bij ons om de hoek en we hebben er een abonnement, dus al zouden we maar een uurtje gaan, dan waren we er toch even uit. Al met al bleven we er drie uur! Rolstoel om achter te lopen en af en toe even in uit te rusten, genieten van de dieren, foto's maken, kopje thee in het restaurant bij de panda's. 🦍 🐅 🐒 🐘

Na thuiskomst deed mijn lief een welverdiend dutje, terwijl ik wandelend nog wat boodschappen deed, en in gedachten nagenoot van de heerlijke ochtend.

Het cijfer van de dag? Een dikke 7️⃣ ! 🌤 🌈 🍀 💛