Herseninfarct als rode vlag

Mijn echtgenoot heeft een T-shirt met de tekst:

Never underestimate an old man who is also a DJ

Behalve DJ is hij een vrolijk en sociaal mensenmens, een verhalenverteller, en een harde werker bovendien. Ook is hij een 'tikkeltje' te zwaar. Hij is als het ware de verpersoonlijking van de lachende boeddha, niet alleen qua uiterlijk maar ook innerlijk, en ik houd zielsveel van hem.

Maar hij heeft ook een sterke eigen mening. Dus als ik wel eens mijn zorgen uitte over lange werkweken, korte nachten, of over zijn kwaaltjes, dan was zijn antwoord steevast dat zijn lichaam gewoon naar hém moest luisteren, en dat nachtrust een overgewaardeerd iets is. Ik snap het ook wel. De evenementenbranche is seizoenswerk, en het geld moet in de drukke maanden verdiend worden. En buiten dat, hij vindt zijn werk ook gewoon zo ontzettend leuk!

Toch trekt het lichaam uiteindelijk aan het langste eind. Wil je niet luisteren naar het fluisteren van je lichaam, dan zal het steeds dringender om aandacht vragen, en je uiteindelijk, als dat nodig is, de rode vlag geven. Die rode vlag kan van alles zijn, we hebben allemaal wel een zwakke(re) plek in ons lichaam of onze geest. Mijn man kreeg een herseninfarct. Blijkbaar kan ook een eigenwijze DJ - ook al moet je hem niet onderschatten - een rode vlag krijgen. En ja, dan staat de wereld zomaar ineens op zijn kop.

De neurologen stonden en staan versteld: hoe kon hij zó'n fors infarct hebben, en toch zo weinig zichtbare uitvalsverschijnselen? In de vijf dagen (!) die hij ziek thuis was en we nog dachten dat hij een infectie aan het evenwichtsorgaan had, behandelde ik hem met de helende energie die uit mijn handen stroomt. En oei, wat stroomde die hard! Zou dat ervoor hebben gezorgd dat hij er niet slechter aan toe is na vijf dagen een onbehandeld infarct te hebben gehad? Dat is een vraag die medisch gezien onbeantwoord zal blijven, en dat geeft ook niet.

Dat mijn lief weer thuis is, is alles wat telt. We zijn intens dankbaar voor het adequate optreden van de artsen en verpleegkundigen toen dan na al die dagen eindelijk het herseninfarct aan het licht kwam. De reguliere en de complementaire/alternatieve gezondheidszorg hebben allebei hun unieke en onmisbare kracht. Ze kunnen heel goed naast elkaar bestaan, en elkaar aanvullen.

Stapje voor stapje mag mijn lief nu gaan revalideren, met de hulp van fysiotherapie, medicatie, het energiewerk, en vooral ook tijd en rust. Hij gaat er vast komen. Zijn invalshoek is nu alleen 180 graden gedraaid. Hij leert dat het luisteren naar zijn lichaam cruciaal is. Hij ontdekt welke signalen het geeft, en wat die betekenen. Zo heb ook ik enkele jaren geleden mijn weg naar gezondheid weer gevonden. En het is ook de weg die mijn cliënten bewandelen.

De weg naar jezelf en naar heling, wat je ook mankeert of hebt meegemaakt, gaat via - dóór - de wijsheid en signalen van je lichaam.

Als je leert luisteren, hoeft je lichaam in het vervolg alleen nog maar te fluisteren.