Indianenvrouw

Ik lig buiten, op een matras in de tuin. Niks mis mee op een mooie dag in augustus zou je zeggen, hoe heerlijk kan het leven zijn. Maar het liggen is uit nood geboren. Mijn innerlijke batterij vertoont kuren en ik vogel zo goed en zo kwaad als het gaat uit wat het is dat dit me wil vertellen en wat er nodig is om weer volop in de groene zone van mijn energie te komen. De batterij van mijn telefoon heb ik onlangs vervangen, maar zo simpel werkt het menselijk lichaam jammer genoeg niet. Dus ik lig en ik luister en terwijl ik dat doe, moet ik denken aan het kleine beeldje van een indianenvrouw dat ik al jaren heb. Ook zij praat tegen me. Indianenvrouw is gewend aan stilte, dus haar stem is zacht en ik doe mijn best om te horen wat ze zegt:

In wat voor wereld leef jij joh? Waar is het respect voor de natuur, waar is je familie? Waar is rust na hard werken, waar zijn verhalen om het kampvuur, waar is leven in het trage ritme van de seizoenen?

Uhm…antwoord ik…kampvuur is iets voor op vakantie, 2 of 3 weken per jaar. Rust? Wij kijken Netflix en journaal, op de bank, dat is toch ook rust?! En oh ja, we hebben social media, dat is ongeveer hetzelfde als familie, en daar delen we ons verhaal. Leven met de seizoenen, bedoel je zomertijd en wintertijd? Voor het overige hebben we daar geen tijd voor hoor. Wij hebben het druk en daar zijn we trots op.

Indianenvrouw kijkt me meewarig aan. Vind je het gek dat je moe bent? Dat zoveel van jullie mensen ziek worden of een burn-out krijgen? Jullie ziel brandt op!

Ik blijf even stil. Of eigenlijk mijmer ik al twee jaar over haar woorden. Want nee, goed beschouwd is het natuurlijk niet gek dat we ziek worden en opbranden. Onze zenuwen en zintuigen worden continu blootgesteld aan een overload aan informatie en prikkels. We leven niet meer in werkelijke verbinding met alles wat leeft. Dat is niet onze menselijke natuur. En dus gaat die natuur massaal protesteren, eerst zachtjes maar allengs, als we niet willen luisteren, harder en harder. In onze collectieve psyche woedt een opstand van innerlijke indianenvrouwen en –mannen. Ik luister en luister zo goed als ik kan naar wat ze me willen vertellen. En ik doe op mijn manier al echt mijn best.

Maar blijkbaar wil ze méér, de innerlijke indiaan. Ze denkt groots en wil weer echte verbinding. Ze wil dat we voelen dat we deel uitmaken onze aarde en van alles wat leeft en dat we dat weer echt gaan respecteren. Ze wil een eind aan bosbranden, dierenleed en plastic soep. Maar oef, wat is dat véél! Ja, dan maar dicht bij huis beginnen, in mijn eigen achtertuintje bijvoorbeeld. En in het contact met de mensen om mij heen, thuis en op mijn werk. Ik besluit om van mijn eigen ervaring mijn missie te maken en indianenvrouw een stem te geven. Ik ga op weg terug naar onze menselijke natuur. Ga je mee?

#natuur #verbinding #mindfulness