Wat is het nut van mijn leven?

“Hoe gaat het met je?” vraag ik als ze voorafgaand aan haar behandelsessie aan de keukentafel neerstrijkt. “Moe”, is haar antwoord. In overleg met de bedrijfsarts is ze nog wat minder uren gaan werken, maar ze heeft ook griep gehad en daarvan is ze nog herstellende. Eigenlijk heeft de griep haar, bovenop de burn-out, nóg wat meer stilgezet. En ja, in de noodgedwongen rust komen ook de vragen, de angsten en de twijfels over wel of niet ‘goed genoeg’ zijn. Met als overkoepelend vraagstuk:

“Wat is eigenlijk het nut van mijn leven? Zoals ik het nu zie, lijkt het tamelijk nutteloos…”

Het is een herkenbare vraag. Juist in de stilte van een burn-out of ziekte – in het niet-weten, in de letterlijke stilstand – laten dit soort vragen luidkeels van zich horen. Alsof ze jarenlang gewacht hebben op het moment dat wij stil genoeg werden, en al dan niet vrijwillig stopten met onze onbewuste drukdoenerij en onze immer doorgaande race tegen de klok.

"Wie ben ik als ik niet meer kan wat ik zo lang gedaan heb? Of als ik dat misschien heel diep van binnen ook niet meer wíl kunnen?"

Mensen die hooggevoelig zijn stellen zich deze vragen wellicht gemiddeld wat eerder dan mensen die deze eigenschap níét hebben, simpelweg omdat zij minder goed in staat zijn om zich aan te passen aan onze doorgedraaide, overprikkelde maatschappij. En dus eerder voelen dat zij opgebrand dreigen te raken. We noemen het de ‘lastkant’ van hooggevoeligheid. Ik zou het liever de signaalfunctie van hooggevoeligheid noemen.

Hoe het ook zij, wanneer je opgebrand bent, sta je voor de uitdaging nieuwe manieren te vinden om van waarde te zijn. Omdat de manier waarop je gewend was te leven en werken – in elk geval tijdelijk, maar veel vaker definitief – een gesloten deur is geworden. Maar wat ís dan het nut, van een dergelijk proces, maar evengoed van je leven in deze tijd?

Ervaringen opdoen als spiritueel wezen in een menselijk lichaam, is de algemene essentie van leven. Ervaringen opdoen, en al doende jezelf leren kennen: wie ben ik ten opzichte van andere mensen? Waar word ik blij van? Waarvan niet? Wat geeft me energie, en wat maakt dat ik leegloop? Waar ben ik goed in, en wat laat ik liever aan anderen over? Wat heb ik nodig om zo goed mogelijk tot mijn recht te komen? Het is jammer dat we vaak pas over deze vragen gaan nadenken wanneer we vastgelopen zijn. Wat mij betreft zou het vanaf de eerste groepen basisschool een vast onderdeel van het lesprogramma mogen zijn.

Je zou dus kunnen zeggen dat het nut van een burn-out is dat het ons bewust maakt van zaken die voorheen volkomen onbewust waren. Hoe mooi zou het zijn als deze bewustwording verder zou reiken dan de mensen die het betreft? Als we er met elkaar lering uit zouden trekken voor ons zorgsysteem? Voor de manier waarop we als ouders met onze kinderen omgaan? Voor ons onderwijs? Voor hoe we onze maatschappij hebben ingericht? Wanneer gaan we inzien dat we collectief en al veel te lang het onmogelijke van onszelf en elkaar verwachten, en gaan we op zoek naar manieren die wél werken? Manieren die de rust terugbrengen in onze levens. Manieren om een gezonde balans te creëren tussen de zorg voor onszelf en ons gezin, voor hulpbehoevende familieleden wellicht, werk en andere zaken die belangrijk voor ons zijn. Het is hoog tijd dat we wakker worden, onze oogkleppen afdoen, stoppen met rennen, met druk zijn…

Wat het nut is van leven mét en ná een burn-out? Dat je een voorbeeld kunt zijn van hoe het ánders kan! Een rolmodel. Een inspiratiebron. Helemaal op jouw manier.

Mijn cliënt van vanmorgen geeft, naast haar werk in de zorg, sportles. Van dat laatste krijgt ze energie. Ze geniet van de contacten met de mensen. Juist dáár, op die plek waar mensen samenkomen om aan hun gezondheid te werken, zou ze een voorbeeld kunnen zijn, simpelweg door zichzelf te zijn en haar ervaring te delen. Wat ze onlangs óók heeft gedaan, is een barista-workshop volgen. Geweldig vond ze het! Ook in een barista-café zou ze een inspirerend voorbeeld kunnen zijn. Gewoon door zichzelf te zijn, en te laten zien hoe het leven haar op het punt bracht dat ze besloot: ik doe niet meer mee aan de collectieve gekte!

Zover is ze nu nog niet, en dat is oké. Eérst is er de fase van het afbreken van het oude, van dat wat niet meer werkt. Dan de leegte, het niet-weten. Fases die tijd kosten, véél tijd. En ook dat is oké, al voelt dat meestal niet zo.

Het doel van het leven in onze westerse maatschappij in 2022 en verder? Het vormgeven van wat ze in de spirituele wereld de Nieuwe Aarde noemen. Een wereld waarin we de verbinding met onszelf en elkaar weer gaan voelen. Een wereld waarin we onze achterlijke zucht naar méér een halt toe roepen, en onze ogen openen voor onze werkelijke behoeften. Voor de behoeften van onze kinderen en onze zieken en ouderen. Dat is niet zweverig, nee, dat is hoognodig. Want zoals we nu bezig zijn, branden we één voor één op. Hoe lang willen we daar nog mee doorgaan?

Jij kunt bijdragen vanuit jouw unieke Zijn, met jouw kwaliteiten, jouw energie. Hoe zou die Nieuwe Aarde er volgens jou uit moeten zien? Visualiseer het maar. Voel het.

Ja, de transitie waar we vóór staan, is enorm. Niet te overzien misschien zelfs. Alles is tenslotte met elkaar verweven. Dus waar begin je? Hoe ingewikkeld het ook is of lijkt, het begint altijd met een eerste stap, vanaf het punt waar je op dit moment staat. Dus ik zou je willen vragen: durf jij je ogen al open te doen en te gaan voelen waar je werkelijk behoefte aan hebt? Of stel je dat liever uit tot het moment dat je hardhandig wordt stilgezet door het leven?