Ontrafelen

Hoe heb je geslapen, lief?

'Onrustig...'

Wat kom je na een herseninfarct, of een vergelijkbaar heftige ziekte of aandoening, in een immense zoektocht terecht!

Mijn krachtige en ook hooggevoelige man, voelt zich nu instabiel, en dat maakt hem soms onzeker. Alles moet langzaam: niet te snel met zijn hoofd bewegen. Niet te snel draaien. Niet te snel bukken. Duizeligheid, hoofdpijn en overprikkeling liggen voortdurend, en maar net onder de oppervlakte, op de loer.

Wat lukt wel? Wat niet? Het verschilt soms per uur. De duizeligheid is er in een fractie van een seconde. De overprikkeling ook.

Bovenop de schade van het infarct zelf zorgen de medicijnen - bloeddrukverlagers en bloedverdunners - voor extra symptomen en klachten, die soms maar weinig verschillen van de 'last' van het infarct, maar die last wel substantieel verzwaren.

Vooral als je hooggevoelig bent, is de kans groot dat je ook gevoeliger reageert op de (bij)werking(en) van medicijnen. Dat geeft je zoektocht een extra ingewikkelde dimensie. Want is wat je voelt het gevolg van je ziekte of aandoening, of van de medicatie die je moet nemen? Of is het misschien wel psychisch?

Bedenk ook dat een aandoening als (of vergelijkbaar met) een herseninfarct je zenuwstelsel nóg gevoeliger maakt dan het van nature al was.

Ergens zou je misschien wel, al is het maar voor even, willen stoppen met alle medicatie, om te zien wat er dan overblijft. Maar nee, dat risico is algauw te groot en dus geen reële optie. Wat een wirwar van gedachten, emoties en fysieke sensaties...

En dan komt daar ook de existentiële dimensie nog bij: het besef dat het aardse leven kwetsbaar is, en in een flits voorbij kan zijn.

Zie dat alles maar eens te ontrafelen.

Als je íets leert van een periode als deze, dan is het wel dat lichaam en psyche een niet te scheiden geheel vormen. En dat het veeleer zo is dat het kwetsbare lichaam de psyche uit balans brengt, dan andersom.

Hoe dan ook vergroot hooggevoeligheid het belang van het zorgvuldig zoeken naar medicijnen die voor je doen wat ze moeten doen, met zo min mogelijk vervelende bijwerkingen. Dat vraagt tijd en geduld, en maakt deel uit van het helingsproces waarin je je bevindt.

Misschien kun je heling wel beschouwen als het proces van draadje-voor-draadje ontrafelen van wat er is gebeurd, en hoe dat van invloed is op alle lagen van je Zijn en je bestaan.

Om vervolgens de afzonderlijke draden weer in elkaar te weven - met een knoopje hier, en een rafeltje daar - tot het geheel van een nieuwe jij.

Geen wonder dat het wel een jaar kan duren, of soms zelfs veel langer, voordat je kunt zeggen: 'Ik ben er weer.'

...

💛