Dromen, durven, doen

Dit staat vandaag, vrijdag 1 januari 2021, op de Spreuken Zorgkalender, die ik van een lieve collega cadeau kreeg:

“De drie D’s in je leven: 1. Droom over wat echt gaaf is 2. Durf erin te geloven 3. Doe je best”

Wat vind jij eigenlijk echt gaaf? Waar droom jij van? Of droomde, toen je een kind was? Voor een jong kind is #dromen heel gewoon. De fantasie krijgt nog alle ruimte en je wordt nog niet gehinderd door allerlei verstandelijke kaders. Jammer genoeg stoppen we vaak met dromen wanneer we volwassen worden en de door ons ingeslagen richting -studie, baan en/of gezin- het grootste deel van onze tijd en energie opslokt. We leven maar al te vaak in een door onszelf gecreëerd kooitje, dat na verloop van tijd al dan niet als een gouden kooitje, of wat te krap, gaat aanvoelen. Je verandert niet zo gemakkelijk meer van richting en dat is in veel gevallen prima. Toch kan het zinvol zijn om je af en toe eens af te vragen waar je ook alweer van droomde, of er oude of misschien nieuwe dromen zijn die je graag zou willen verwezenlijken.

Ik droomde als kind dat ik voor mijn oma zou zorgen als ze ziek werd. Mijn zusje wilde boerinnetje worden en zij zou oma dan op haar paard naar het ziekenhuis brengen, alwaar ik haar zou opwachten. Nee, onze verbeelding liet in onze jonge jaren niets te wensen over. Zuslief rijdt nog altijd paard en ik werd verpleegkundige en deed voor oma (en later voor vele anderen) wat ik kon, de afstand Veenendaal – Rotterdam in aanmerking nemend. In elk geval was ik bij haar toen ze stierf, iets waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben.

Maar, om terug te komen op de tekst van de scheurkalender, wat ik pas écht gaaf zou vinden, is mensen in alle openheid helpen -en nu ga ik een soort van uit de kast komen- met de #energie die door mijn handen stroomt, en die ik mag doorgeven. Want zo voelt het, als iets heel moois wat ik mag doorgeven en waarmee ik mensen mag helpen. Waar de ene zorgmedewerker heel goed is in het verpleegtechnische deel van het vak, in wondzorg bijvoorbeeld, is dit mijn onzichtbare “superpower”. Ooit geschoold volgens de #Reiki Usui methode ontwikkelde de energiestroom zich tot iets dat veelal een eigen leven ging leiden. Ik merkte dat ik vooral de gevoelige mensen hiermee kon helpen. Hooggevoelige mensen, mensen met dementie of veel pijn, en tijdens stervens- en rouwprocessen. Maar ook tijdens vergaderingen stroomde soms de energie. Ik wist niet altijd waarom, maar stelde me er simpelweg voor open. Het is een liefdevolle energie, en een beetje extra liefde kan nooit kwaad nietwaar? Toch wordt genezen met behulp van energie nog lang niet algemeen erkend in onze samenleving. Een leidinggevende beval me ooit er onmiddellijk mee te stoppen toen ik zo nog zo naïef was dat ik dacht dat ik hier gewoon over kon praten. Blijkbaar werd het zweverig gevonden, of onverenigbaar met het Christelijk geloof, en in elk geval was, en is, het geen reguliere verpleegkundige interventie. Dat ondraaglijke pijn er draaglijk van werd deed niet ter zake. Nee, dan liever zware medicijnen. De rebel in mij heeft hier moeite mee. Pijn verminderen of wegnemen met onze handen doen we allemaal van nature. Leg jij niet ook als vanzelf je hand op een zere plek, bij jezelf of bij je kind? Toch duurde het nog 7 jaar, en had ik blijkbaar de tekst van de scheurkalender nodig, om dit dan eindelijk in de openheid neer te leggen. Zo zeg, dat is eruit….

Kom ik meteen bij de tweede D: Geloof jij in dat waar je van droomt?

Durf ik erin te #geloven? Ja, ik geloof er heilig in. Heb er talloze voorbeelden van gezien. Doet het altijd wat ik of de ontvanger wil dat het doet? Nee, dat niet. Het is geen wondermiddel. Hoe moeilijk ook, het leven is niet in alle opzichten maakbaar, en niet alles is te genezen. Wat het wél brengt, is rust, #ontspanning, #overgave, meer of een fijnere energie, alsof je je innerlijke batterij even aan de lader hebt gelegd. In die zin kan het een meer dan waardevolle ondersteuning zijn tijdens de moeilijke perioden in een mensenleven.

Een dierbare vriend hielp me er vandaag aan herinneren dat ik alle kanten van mezelf mag omarmen. Zo mooi eigenlijk, deze dagen rond de jaarwisseling, wanneer je meer dan op andere dagen met elkaar deelt wat nou eigenlijk echt van waarde is geweest het afgelopen jaar, en wat je jezelf en de ander toewenst in het jaar dat voor ons ligt. Omarm jezelf in alles wat je bent. Geloof in jezelf! Ook dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben allemaal wel dingen gezegd of gedaan waar we niet trots op zijn. Of we durven niet alles wat we denken of voelen te delen uit angst raar gevonden te worden. Liever dragen we door de buitenwereld erkende maskers. Omdat dat veiliger is. Maar veelal gaat daarachter een wereld van diepgang schuil. Van pijn en onzekerheid, of van #talenten die je niet durft te laten zien.

Ze zeggen weleens dat wij mensen niet zozeer bang zijn om niet goed genoeg te zijn, maar meer nog voor het licht in ons. Laat die uitspraak maar eens op je inwerken. Herken je het, dat je jezelf liever kleiner maakt of je aanpast, dan te laten zien wat je werkelijk in je hebt en je diepste #verlangens te leven?

Dat brengt me bij de derde D: Doen waar je van droomt. Daar in elk geval je best voor doen.

Het hoeven geen grote dingen te zijn, of grote stappen. Nee, kleine stapjes nemen is prima, vaak werkt dat zelfs beter. De “zone van de naaste ontwikkeling” noemen ze dat, dingen #doen die grenzen aan wat je al kunt of doet. Door het zetten van kleine stapjes, het ene na het andere, bereik je na verloop van tijd vanzelf je doel. Of je droom. Vandaag schrijf ik dit blog. Nu is #bloggen voor mij niet moeilijk. Ik doe het vaak, en graag. De inhoud, ja, die is best spannend dit keer. Maar het is een stap die vandaag goed voelde om te zetten. Mezelf omarmen. Mezelf laten zien. Op weg naar het verwezenlijken van mijn droom. Welke stappen wil jij zetten vandaag, of het komende jaar?