De natuur als weg naar genezing en heelwording

Ik stap over de drempel van onze achterdeur de tuin in. Gek, buiten in de tuin voel ik me onmiddellijk beter dan binnen. Ik realiseer me dat ik me ook beter voel wanneer ik groenten snijd voor een verse soep. Of als de wind mijn huid streelt. Als ik de mussen hoor kwetteren in de hoge spar die grenst aan onze tuin, alsof ze een mussenvergadering houden. Longembolieën hebben mijn leven zoals ik dat kende volkomen stilgezet en overhoop gegooid. Mijn werk als wijkverpleegkundige zal ik voorlopig niet kunnen doen. Mijn ‘moedertaken’ alleen met wilskracht die ik uit mijn tenen haal. Voor mijn kinderen wil ik koste wat het kost moeder blijven. Maar eigenlijk kan ik het niet. Ik dwing mezelf om iedere dag een rondje te wandelen. Ik hou zo van wandelen. Maar ik kan ieder moment overvallen worden door signalen van mijn lichaam die aangeven dat mijn grenzen weer bereikt zijn. Signalen die het midden houden tussen het gevoel dat mijn hart ermee gaat stoppen, of ieder moment flauw te kunnen vallen, en de indringende gevoelens van paniek die daarmee gepaard gaan. Ik wil nog niet dood, want mijn kinderen! Dus ik blijf dicht bij huis. Geduld moet ik hebben. Veel meer geduld dan ik ooit had kunnen denken. En helemaal ‘de oude’ zal ik misschien wel nooit meer worden. In een kleine sportzaal werk ik moeizaam aan mijn herstel, te midden van vooral veel oudere mensen, en begeleid door enorm lieve, bevlogen fysiotherapeuten. Zij helpen me grenzen te verleggen. Angst te overwinnen. Ik zal ze voor altijd dankbaar zijn. Na het avondeten moet ik naar bed. Mijn batterij tot 0% uitgewrongen. Zelfs ademhalen kost nu eigenlijk teveel energie. In het donker huil ik van uitputting, en word ik geplaagd door angsten en hyperventilatie. Ik ben op, volkomen op.

Jarenlang hield ik alle ballen hoog, voor cliënten, collega’s en management. Want ja, mijn zorghart! Het hanteren van gezonde grenzen werd niet voorgeleefd of aangemoedigd. Er moest geld verdiend worden. En geld verdienen we alleen aan het bed. Dus we bedienden zoveel mogelijk cliënten. Nee zeggen omdat we vol, of aan onze taks zaten? Geen optie. Ik negeerde griepverschijnselen en migraine. Tien aanvallen in een maand, daar kon ik toch niet voor thuisblijven? Geen tijd. Eenmaal moest ik tegen een nieuwe vrouwelijke cliënt zeggen, bij wie ik kwam voor wondzorg, dat ze heel even geduld moest hebben. Het aura, veroorzaakt door de migraine, had zich recht voor mijn linker oog geplaatst, waardoor ik een minuut of vijf niets meer kon zien. Best vervelend, die overgangsverschijnselen, zo redeneerde ik. Dat de migraine een voorbode zou zijn voor een veel grotere hormonale ontregeling die voor stollingsproblemen zou zorgen, daarvan had ik nog geen idee. Wellicht had ik evengoed een burn-out kunnen krijgen, ware het niet dat de stolling van mijn bloed een zwakkere plek is in mijn lijf. Mijn achilleshiel. Op mijn zeventiende had ik ook al een longembolie, toentertijd veroorzaakt door de anticonceptiepil. Dit keer had ik er véél, in beide longen.

En eigenlijk gaven ze me een niet mis te verstane boodschap: lucht had ik nodig!! Letterlijk en figuurlijk. Maar hoe geef je jezelf lucht te midden van de huidige zorgcultuur? Het is – en vergeef me het lelijke woord – godsonmogelijk. Deze maand is het vijf jaar geleden dat mijn lichaam me tot stilstand dwong, en dat ik ervaarde wat ik hierboven beschrijf. Sindsdien heb ik nog drie jaar geprobeerd, ja gevochten, om mijn werk in de zorg weer naar behoren te kunnen doen. Pas toen ik voelde dat ik, als ik zo doorging, opnieuw ziek zou worden, heb ik de handdoek in de ring gegooid en ontslag genomen.

Van de dimensie van het alsmaar ‘doen’ kwam ik in die van het ‘zijn’ terecht. En vanuit die plek kon ik mezelf, eindelijk, gaan geven wat ik nodig had: lucht, rust, ruimte, tijd, verbinding. Liefde, voor mezelf! Niet alleen mijn baan, maar meerdere aspecten die mijn leven hadden gevormd, hing ik aan de wilgen. Ik kon eenvoudigweg niet meer anders. Vier maanden leefde ik met man en zoon in een oud houten chalet midden in het bos. En daar ontfermde de natuur zich over mijn genezingsproces, werd ze mijn heelmeester(es). Ze streelde met zon, wind, regen, ritselende blaadjes, scharrelende eekhoorns en kwinkelerende vogeltjes mijn zintuigen totdat mijn tot het uiterste overprikkelde zenuwstelsel kalmeerde. Ze onderwees me over haar natuurlijke cycli die ook de onze zijn, maar die we al zo lang negeren dat we hun bestaan inmiddels vergeten zijn: groei, bloei, oogst, loslaten, verval, dood, en dan rust… Rust. Rust... Totdat nieuwe creatieve impulsen hun kopjes boven de grond uitsteken als lichtgroene sprietjes boven het zwart van de aarde. Ze leerde me ook over verbinding. Over hoe alles met alles – hoe iedereen met iedereen – verbonden is, en ook hoort te zijn. Onder haar steeds voller wordende bladerdak schreef ik mijn eerste boek. Wat zijn we in onze geldgedreven samenleving de weg toch kwijt geraakt. Wanneer zouden we beseffen dat het verlies van die verbinding met onze innerlijke natuur, met elkaar en met de natuur die onze moeder en ons thuis is, ons ziek maakt? Wanneer realiseren we ons dat we onszelf niet ongestraft los kunnen koppelen van die natuur en haar cycli om ons – als een soort observator en manipulator – erboven te plaatsen?

Genezen, weer heel-worden – tijdens/na een burn-out, ziekte of aandoening, of zelfs tijdens een stervens- of rouwproces – begint met het hervinden van (de verbinding met) onze natuur. Er is geen andere weg. Lees dit nog maar eens: er is géén andere weg. Van het verspreiden van dit besef heb ik mijn missie gemaakt. Nu niet meer als verpleegkundige, maar op mijn manier, als wandelcoach, door het geven van energetische behandelingen, en door het schrijven van boeken en blogs. Ik plant zaadjes van bewustwording, en geef ze liefde, water en zonlicht, zodat ze kunnen ontkiemen in de harten van de mensen die klaar zijn om te horen wat ik zeg.

Staat jouw hart al open? Sta jij alweer met je blote voeten op het gras, of op de zwarte aarde? Of snak je er diep vanbinnen naar om dat te doen, en eindelijk je sneakers of hakken uit te trekken? Dan kan ook jij helpen onze samenleving te genezen. Een hele klus, zeg je? Zeker. Maar iedere verandering begint in onszelf. Bijvoorbeeld door nog langer te weigeren om ons te conformeren aan ziekmakende systemen, en een ander, natuurlijker, voorbeeld te gaan geven. Wil je je met mij verbinden, krachten bundelen door elkaar te inspireren? Wil je een wandelcoachsessie of energetische behandeling ervaren? Of voel je je opgebrand en heb je behoefte aan iemand die een stukje met je meeloopt om je weg naar genezing en heelheid terug te vinden? Dan nodig ik je van harte uit contact met me op te nemen.